‘ஓநாய்’ ஜெயித்து விட்டது!

நண்பர்களே...
போற்றுவோர் போற்றி...தூற்றுவோர் தூற்றி...
ஏற்றம் கண்டு வருகிறது ‘ஓநாய்’.
நேற்று ‘இரண்டாம் முறை’ இளையராஜாவுக்காக சென்றேன்.
இந்த முறையும், இளையராஜாவோடு மிஷ்கின்...
 ‘இரண்டறக்கலந்து’ என்னை தாக்கியதை பரிபூர்ணமாக அனுபவித்தேன்.
பரிபூர்ணமே பேரானந்தம்.

தர்க்க ரீதியாக இப்படத்தை அணுகக்கூடாது.
புரியாதவர்களுக்காக  ‘தமிழில்’.
அதாவது, இப்படத்தை ‘லாஜிக்’ அப்ளை செய்து பார்க்கக்கூடாது.
அப்போதுதான் ‘மிஷ்கின்’ சிருஷ்டித்த ‘மாய உலகத்தை’
பரிபூர்ணமாக உள் வாங்க முடியும்.

உதாரணமாக இறுதிக்காட்சியை எடுத்துக்கொள்வோம்.
இரவு நேரத்தில் ஷாப்பிங் மால்களில் பார்க்கிங் ஏரியாவில் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டு இருள்தான் நிறைந்திருக்கும்.
மாறாக ‘மிஷ்கின்’ சிருஷ்டித்த மாய உலகில்,
அந்த பார்க்கிங் ஏரியா  'தகத்தகாயமாக' ஜொலிக்கிறது.
ஏனென்றால் இது வரை இருண்ட காட்டிலேயே சஞ்சரித்த ‘ஓநாய்’ முழுமையாக  ‘வெளிச்சத்துக்கு’ வரும் அபூர்வ தருணம் இது.
  ‘ஓநாய்’ இறுதியாக ‘தெய்வத்திடம்’ மண்டி இட்டு,
கை கூப்பித்தொழுது தன் பாவத்தை போக்க துதிக்கிறது.
குழந்தை = தெய்வம்.
அந்த அற்புத நொடியில், அனைத்து பாவங்களும் பஸ்பமாகி விடுகிறது.
 ‘பவித்ரமான ஓநாய்’ ‘பேரியக்க மண்டலத்தில்’ நட்சத்திரமாக ஜொலிக்க போய் விடுகிறது.

 இறுதிக்காட்சியின்  ‘பைனல் ஷாட்’...
‘ஆட்டுக்குட்டி’  ‘தெய்வத்தை’ கைகளில் ஏந்தி நடந்து செல்கிறது.
எதிரில் ‘வெளிச்சம்’ மட்டுமே நிறைந்து இருக்கிறது.
வெளிச்சம்...வெளிச்சம்...வெளிச்சம்.
இந்த ‘வெளிச்சம்’ தமிழ் சினிமாவுக்கும்தான்.

அடுத்தப்பதிவில் சந்திப்போம்.